Η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου και η θεραπεία της αιμορροούσης
Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Ὁ θάνατος ἀποτελεῖ ὄντως μέγιστο ἐχθρό του ἀνθρώπου. Γνωρίζουμε ὅλοι μας πὼς ὁ πόνος ἀλλὰ καὶ ὁ φόβος ποὺ προκαλεῖ, δὲν ἀντιμετωπίζεται οὔτε μὲ ὡραῖα λόγια, οὔτε μὲ παρηγοριές, οὔτε μὲ τὴν ὑπερδραστηριότητα στὴν ὁποίαν καταφεύγουν πολλοὶ συνάνθρωποί μας, προκειμένου νὰ ἀπωθήσουν τὴν πραγματικότητά του. Με τὸν ἕναν ἢ τὸν ἄλλο τρόπο, ἔρχεται ἡ στιγμή, ὅπου ὅλοι μας καλούμεθα νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουμε.
Ὁ θάνατος νικιέται μόνον ἀπὸ τὴ ζωή. Μία ζωὴ ποὺ εἴχαμε καὶ χάσαμε ὅταν οἱ Προπάτορές μας βρέθηκαν ἔξω ἀπὸ τὸν παράδεισο. Μία ζωὴ ποὺ μπορεῖ ἐκ νέου νὰ μᾶς χαρίσει μόνον ὁ Ἀρχηγὸς καὶ ἡ Πηγή της, δηλαδὴ ὁ Θεὸς καὶ Δημιουργός μας. Ὅλο τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας κορυφώνεται στὴ νίκη τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ ἐπὶ τοῦ θανάτου. Γι΄ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στὴν πρώτη πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του, μὲ τρόπο ἐπιγραμματικό, διδάσκει: «Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν»
Ὁ Χριστὸς ὅμως ἠγέρθη, ἀνέστη. Ὁ Ἅδης δὲν μπόρεσε νὰ Τὸν κρατήσει. Ἡ ὄντως ζωὴ νίκησε τὸν θάνατο καὶ κατέστησε ὅλους ἐμᾶς κοινωνοὺς αὐτοῦ τοῦ θριάμβου. Σήμερα, μὲ τὸ θαῦμα τῆς ἀνάστασης τῆς δωδεκάχρονης κόρης, γινόμαστε, μαζὶ μὲ τοὺς Μαθητὲς καὶ ὅλους τούς παριστάμενους, μάρτυρες τῆς πρόγευσης τῆς ζωηφόρου νίκης τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν δική Του Ἀνάσταση.
Κεντρικὸ πρόσωπο στὴ σημερινὴ περικοπή, μετὰ τὸν Κύριο, εἶναι ἕνας πικραμένος καὶ σχεδὸν ἀπελπισμένος πατέρας, ὁ Ἰάειρος, ἄνθρωπος ὄχι τυχαῖος ἀλλὰ ἀξιοσέβαστος ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς. Τὴν ὥρα ὅμως τοῦ πατρικοῦ του πόνου, τὰ ἀξιώματα δὲν ἔχουν καμία σημασία. Πέφτει στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσει στὸ σπίτι του, καθὼς ἡ μοναχοκόρη του, 12 χρόνων, εἶναι ἑτοιμοθάνατη.
Δυστυχῶς, τὰ πράγματα ἐξελίσσονται ταχύτατα καί, πρὶν ἀκόμη φτάσει στὸ ἀρχοντικό, τὸ κορίτσι ἔχει ἤδη πεθάνει. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπισημαίνουν πώς, ἡ καθυστέρηση αὐτὴ ἀποτελοῦσε μέρος τοῦ σχεδίου τοῦ μεγάλου Διδασκάλου, προκειμένου νὰ ἀποδείξει σὲ ὅλους, πέραν πάσης ἀμφιβολίας, πὼς εἶναι κύριος τοῦ θανάτου καὶ πὼς ἕνας καινούργιος κόσμος ἔρχεται, στὸν ὁποῖον ὁ θάνατος δὲν θὰ ἔχει πλέον καμία ἐξουσία. Καὶ ὄντως, τὸ θαῦμα γίνεται καὶ τὸ δωδεκάχρονο κορίτσι ἀνασταίνεται.
Ἡ σημερινὴ ὅμως περικοπή ἔχει μία ἰδιαιτερότητα μοναδικὴ καὶ γιὰ τὰ τέσσερα Εὐαγγέλια: Ἕνα δεύτερο θαῦμα παρεμβάλλεται στὴ ροὴ τῶν γεγονότων τοῦ πρώτου θαύματος. Δύο διαφορετικὲς ἱστορίες κινοῦνται παράλληλα. Ἐνῷ ὁ Χριστὸς προχωρᾷ πρὸς τὸ σπίτι τοῦ Ἰάειρου, μία γυναῖκα ποὺ κουβαλοῦσε τὸν δικό της σταυρό, μία γυναῖκα μὲ διαρκῆ αἱμορραγία ἐπὶ 12 χρόνια, προστρέχει στὸν Ἰησοῦ καὶ ἀγγίζει μόνον τὸ ἱμάτιό του, ὡς ἔσχατη ἐλπίδα λύσεως τοῦ βασάνου της. Δὲν εἶναι κάποια ξεχωριστὴ προσωπικότητα. Δὲν τὴν γνωρίζει κανείς. Τὸ πλῆθος τὴν παρασύρει καὶ ἴσως ἀγωνίστηκε πολὺ πρὶν φτάσει νὰ ἀκουμπήσει τὸ ἱμάτιο τοῦ Χριστοῦ. Δὲν ἐκφράζει αἴτημα, δὲν ἐπιδιώκει νὰ σταθεῖ μὲ συντριβὴ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Βουβὰ ἐλπίζει, βουβὰ προσεύχεται, βουβὰ ζητᾷ. Ἴσως καὶ σιωπηρά θὰ εὐγνωμονοῦσε γιὰ τὸ θαῦμα ποὺ ἀξιώθηκε, ἀφοῦ ἀμέσως ἰάθηκε, ἂν ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς δὲν τὴν καλοῦσε νὰ τὴν συναντήσει πρόσωπο πρὸς πρόσωπο.
Δυὸ τύποι προσευχῆς ἀπευθύνονται σήμερα πρὸς τὸν Χριστὸ ἀπὸ δυὸ ἐντελῶς διαφορετικοὺς ἀνθρώπους, τόσο ὡς πρὸς τὴν κοινωνική τους τάξη, ὅσο καὶ ὡς πρὸς τὴν ἰδιοσυγκρασία τους, μία ὅμως εἶναι ἡ ἄπειρη φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ὅμως προσαρμόζεται στὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ καὶ τὶς ἀνάγκες τοῦ καθενός.
Εἶναι φορές, ἀδελφοί μου, ποὺ ἀναρωτιόμαστε, πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ συνυπάρχουν μέσα στὴν Ἐκκλησία τόσο διαφορετικοὶ ἄνθρωποι καὶ πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι διαρκῶς διαθέσιμος γιὰ δισεκατομμύρια ἀνθρώπους μὲ τόσο διαφορετικὲς δυνατότητες καὶ προϋποθέσεις. Ἐξαιτίας μάλιστα αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, ἴσως καὶ κάποιοι νὰ θεωροῦν πὼς εἶναι ἀσήμαντοι στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ διστάζουν νὰ Τὸν ἀναζητήσουν.
Κι ὅμως ἀγαπητοί μου! Ἀκριβῶς ἐδῶ βρίσκεται τὸ μεγαλεῖο τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Ὁ Θεὸς καὶ Κύριος τῶν πάντων εἶναι ἀφοσιωμένος στὴν ἀγάπη πρὸς τὸν καθέναν ἀπό μας. Σὰν νὰ γνωρίζει μόνον ἐμᾶς, σὰν νὰ μὴν τὸν ἀπασχολεῖ τίποτα ἄλλο, σὰν νὰ εἶναι ὁ καθένας μας ὁ μοναδικὸς ἄνθρωπος στὴ γῆ. Γνωρίζετε πώς, πολλὲς φορές, ἐπισκέπτες τῶν ἁγίων γερόντων μας, ὅπως τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου ἢ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἔμειναν ἔκπληκτοι, ἀκούγοντάς τους νὰ τοὺς καλοῦν μὲ τὸ μικρὸ τους ὄνομα καὶ νὰ τοὺς δίνουν λύσεις στὰ πιὸ βαθιὰ προσωπικὰ τοὺς προβλήματα, χωρὶς κὰν νὰ ἔχουν συναντηθεῖ ἢ νὰ ἔχουν συνομιλήσει μαζί τους κατὰ τὸ παρελθόν. Αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ ἀποτελεῖ μίμηση καὶ ἀμυδρὴ ἀπεικόνιση τῆς Θεϊκῆς ἀγάπης, ἀλλὰ καὶ μία διαβεβαίωση πὼς ὁ καθένας ἀπό μᾶς ἔχει τὴν ξεχωριστή του θέση στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ. Ἡ βεβαιότητα αὐτὴ πρέπει νὰ ἀποτελέσει γιὰ μᾶς πηγὴ ἐνθάρρυνσης, ὥστε ἀμέσως νὰ προστρέχουμε στὴ δύναμη τῆς προσευχῆς, ὄντας βέβαιοι πὼς ὁ ἐπουράνιος Πατέρας μας, καὶ μπορεῖ καὶ ξέρει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀνακούφιση ἀπὸ τὸ κάθε μας πρόβλημα θὰ ἐπιστρέψουν στὴν καρδιά μας. Καὶ ἰδιαιτέρως, ἡ βεβαιότητα αὐτὴ πρέπει νὰ κατακλύζει τὴν ψυχή μας, ὅταν κάθε ἐγκόσμια ἐλπίδα ἔχει ἐκλείψει.
Ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι τὸ σημεῖο ποὺ συνδέει καὶ τὰ δυὸ εὐεργετημένα πρόσωπα τῆς σημερινῆς περικοπῆς. Καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις, ὁ πειρασμὸς τῆς ἀπελπισίας καραδοκεῖ. Στὴν περίπτωση τῆς αἱμορροούσας γυναίκας, οἱ γιατροί, ὅπως ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, δὲν εἶχαν πλέον νὰ τῆς προσφέρουν ἀπολύτως τίποτε, παρὰ τὶς ὑψηλὲς ἀμοιβὲς ποὺ δέχτηκαν ἀπὸ αὐτήν, ἡ ὁποία, σύμφωνα μὲ ἱστορικοὺς τῆς ἐποχῆς, εἶχε ἀρκετὰ μεγάλη οἰκονομικὴ ἐπιφάνεια. Ὅσο γιὰ τὸν Ἰάειρο, τί ἄλλο ἀπὸ ἀπελπισία θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει ἡ γνωστοποίηση τοῦ θανάτου τῆς μοναχοκόρης του;
Ἀδελφοί μου,
Τὸ πρῶτο μήνυμα τῆς σημερινῆς περικοπῆς εἶναι ἀναμφίβολα ἡ ἐμπιστοσύνη στὴν θεία παντοδυναμία, τὴν ἰσχυρότερη ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν ἔσχατο ἐχθρό του ἀνθρώπου, τὸν ἴδιο τὸν θάνατο. Κάτι δεύτερο ὅμως γεμίζει σήμερα τὴν καρδιά μας μὲ παρηγοριὰ καὶ θάρρος. Εἶναι ἡ ἰδιαίτερη ἀγάπη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας γιὰ τὸν καθένα ἀπό μᾶς, πρὸς τὴν ὁποίαν πρέπει νὰ προστρέχουμε χωρὶς κανέναν δισταγμὸ καὶ χωρὶς καμιὰ ἀμφιβολία. Ὅλοι μας ἀποτελοῦμε γιὰ Ἐκεῖνον ἀγαπητά πρόσωπα, γιὰ τὰ ὁποῖα θυσιάστηκε καὶ ἀναστήθηκε προσωπικά. Καμιὰ δυσκολία καὶ κανένας πόνος δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρξουν ἰσχυρότερα ἀπὸ αὐτὴν τὴν προσωπικὴ ἀγάπη, ἡ ὁποία διαρκῶς χτυπᾷ τὴν πόρτα τῆς ζωῆς μας. Μία μικρὴ ἀνταπόκριση περιμένει ἀπό μᾶς ὁ Θεὸς γιὰ νὰ κατακλύσει τὴν καθημερινότητα ὅλων μας μὲ τὴν γαλήνη ποὺ προσφέρει ἡ ζωογόνος παρουσία Του. Ἄς παραδοθοῦμε στὴν ἀγάπη Του μὲ τὴν βεβαιότητα πώς, ὅπως ξέρει καὶ ὅπως θέλει, θὰ μᾶς χαρίσει τὴν σωτηρία. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ